شهرداری اصفهان میزبان اجلاس و جشنواره بین المللی فرهنگ ناملموس از تاریخ 17 تا 19 مهر ماه می باشد.
غرفه مرکز روزانه رنگین کمان سپید جنب غرفه های مرکز فنی و حرفه ای و اتاق بازرگانی در باغ غدیرواقع شده است.
“بافتن درخت زندگی “
هفت مادربزرگ کنار هم نشسته اند و مشغول بافتن پشم های رنگین به دور درختی خشک هستند. آنها می بافند و می بافند تا به کمک هنر دست خویش درخت را زندگی دوباره بخشند.
بافتن در فرهنگ بشری قدمتی کهن دارد. استفاده از بافت در ایران به شکلهای بسیار متنوعی مورد استفاده قرار می گرفته و می گیرد: گلیم بافی- جاجیم بافی- پارچه بافی- عبابافی، توربافی و ... (که در ابتدا کاری اساسا متعلق به زنان بوده است.)
عمل بافتن غالبا با پوشاندن و محافظت کردن مرتبط است و خاصیت گرمابخشی دارد و دور هم نشستن، بافتن و در عین حال گفت و گو کردن یکی از ویژگیهای این هنر است.
اما متاسفانه با صنعتی شدن نساجی و بافت انواع پارچه کم کم ضرورت بافتهای سنتی از بین رفته و در حال فراموش شدن است و دیگر سمبل مادربزرگ ، بافتنی بافتن دور همی نیست.
درخت زندگی نماد و مفهومی بسیار کهن است و در ایران سابقه چندین هزارساله دارد که با سایر فرهنگهای دنیا نقاط مشترک بسیاری دارد.
درخت زندگی در بین النهرین و ایران بیشتر به صورت سرو یا نخل به کار می رود که درختهایی نمادین برای جاودانگی و زندگی هستند.
لالایی خوانی ، پیوند میان همه ی مادران جهان است.
در واقع نخستین مادر جهان نخستین قصه گو و شاعر کودک بوده است .
لالایی ها سینه به سینه و دهان به دهان گشته و چون رودخانه ای پر زمزمه و شادی بخش به هر جایی که رسیده کودکی را سیراب کرده و با خلاقیت هر مادری چیزی بر آن افزوده شده است.
ویژگی منحصر به فرد لالایی، پیوند نا گسستنی آن با طبیعت و زندگی مادران است.
هیچ مادری لالایی را از روی نوشته نمی خواند و همه ی مادران بی آنکه بدانند از کجا و چگونه ، آن را می دانند. مادران به وسیله ی لالایی با کودک خود حرف می زنند واز آرزوهایشان برایش می گویند.
لالایی ها ی مادرانه ی اقوام مختلف ، جزیی از "ادبیات شفاهی" جهان را تشکیل می دهند و عمر ادبیات شفاهی ایران، مانند سایر نقاط جهان به همان زمان ناشناخته ای که نخستین مادر برای نخستین فرزند خود لالایی گفت، برمی گردد.
بافت درخت زندگی اجرایی است توسط مادربزرگهای مرکز رنگین کمان سپید که تلفیقی میان باورها، اساطیر با بافتهای سنتی در صنایع دستی زنان و هنر معاصر می باشد.
مادربزرگها دوباره کنار هم نشسته اند و با هنر دست خود بافتهایی را که به سمت فراموش می روند چون لباسی گرم بر درخت خشک و لختی می پوشانند تا به آن زندگی دوباره بخشند .
لالایی هایی را نجوا می کنند چون اولین آواهای دوستانه و عاشقانه میان مادر و کودک ، میان انسان و طبیعت، میان انسان و هستی، تجدید عهدی برای زندگی و زنده نگاه داشتن.
“Weaving the life tree”
“Lullaby “
|